Во Атлантскиот Океан има уникатно море кое нема никаков брег – Саргасовото Море.
За разлика од другите мориња, тој не е ограничено со копно, туку е дефинирано од океанските струи, што значи дека нема плажа на Саргасовото Море. Површината на Саргасовото Море е покриена со дебели слоеви кафеаво-жолти алги наречени саргасум, кои испуштаат непријатен мирис, пренесува nova.rs.
Посебна организација посветена на заштитата на Саргасовото Море го нарекува „светилиште на биолошката разновидност“, бидејќи игра клучна улога во екосистемот на Атлантскиот Океан. Овде се мрестат загрозени видови јагули, китовите (особено грбавите), туната и другите риби мигрираат низ морето.
Покрај тоа, Саргасовото Море го поддржува животниот циклус на многу загрозени видови, вклучувајќи ја ајкулата и неколку видови морски желки. Ова е причината зошто познатиот океанограф д-р Силвија Ерл ја опишува како „златна пловечка прашума“.
Саргасовото море не е само фасцинантно за научниците, туку и за раскажувачите и морнарите. За прв пат е забележан од Кристофер Колумбо во неговиот дневник во 1492 година.
Неговите морнари се плашеле дека густите душеци од морската трева би можеле да ги заробат и да ги одвлечат до дното на океанот, додека мирните, без ветар области на ова море ги натерале да се плашат дека никогаш нема да можат да се вратат во Шпанија.
Со текот на времето, Саргасовото Море станало дел од бројни легенди и народни приказни, а неговата слава дополнително ја зајакнала поврзаноста со Бермудскиот триаголник – мистериозна зона меѓу Бермудите, Флорида и Порторико, позната по необјаснетите исчезнувања на бродови и авиони.
Совршено езеро среде океан – или не?
Постоењето на Саргасовото Море е резултат на четири океански струи: Северноатлантска струја на север, Канарска струја на исток, Северноатлантска екваторијална струја на југ и Антилска струја на запад. Овие кружни струи, познати како океански вртлози, практично ја заробуваат водната маса во нив.
Познатиот писател Жил Верн го опишал во романот 20.000 лиги под морето како „совршено езеро во средината на Атлантскиот Океан“.
За жал, денес тоа „езеро“ е далеку од совршено.
Морето е сериозно загрозено од човечки активности – од поморски сообраќај, кој предизвикува бучава и загадување, до прекумерен риболов и таложење пластичен отпад. Поради кружните струи, пластиката се врти во морето, формирајќи огромна пловечка депонија, која се протега на стотици километри и содржи околу 200.000 парчиња отпад на квадратен километар.
