Запоставеното дете често е во поголема опасност од злоставуваното дете, да покаже агресивно и неочекувано однесување, кое може да го загрози не само детето, туку и околината. Со такво дете никогаш не знаеш што има во главата, никој не зборува со него, не обрнува внимание, не одговара на прашања, а кога ќе направи нешто непоправливо, се прашуваме: „Зошто?“ жртвата, но околината во што живее и ова општество кое не доведе до „пукање“, раскажува за Нова.рс Урош Рајаковиќ, психолог.
Големо прашање е што претрпело детето кое извршило масовно убиство дома, посочува тој.
Ова е очигледно паметно дете кое имало добри оценки, учествувало на натпревари, неговите другари велат дека бил мирен и повлечен, па што станало со Кост?
„Како некој кој работел во социјалната заштита, морам да забележам дека ваквото однесување може да биде резултат на нарушени семејни односи, но не зборувам за злоупотреба, туку токму за запоставување, кое не е видливо, не може да се препознае. а последиците се најранливите деца од кои не знаеш што да очекуваш. Исто така, каков модел има во куќата покажува и фактот дека ова дете знаело каде е оружјето и како да го употреби. Оружјето, пукањето и насилството веројатно не беа табу тема“.
Го пуштивме џинот од шишето и сега се обидуваме да го вратиме.
„Општеството во Србија со години е во многу неповолна атмосфера за растење на децата. Ги одгледуваме во страшни околности, има секакви програми на телевизија, слободното време го поминуваат на Интернет, социјални мрежи и игри. Однесувањето на возрасните јавно, но и приватно е катастрофално и никој не размислува за последиците. Го пуштивме тој џин од шишето и нема лесно да го вратиме. Борбата за рејтингот нема сама по себе да се премолчи, но на патот може да застане притисокот на заедницата, родителите, образованието, квалитетниот и образован дел од општеството. Тоа би значело воведување поголема контрола врз медиумите, интернетот и на крајот на семејните односи. Конечно, мораме да го ставиме прстот на чело, да воведеме законски забрани за реални шоуа, известување за насилство, криминал и безвредни содржини, кои заедно со насилните игри и социјалните мрежи, им го перат мозокот на децата и ја преземаат контролата врз нивното однесување, со задолжително отсуство на родители од нивниот живот. Кога станува збор за самоубиство, постојат протоколи за пријавување, а истиот систем на работа треба да се применува на секој сегмент од насилството што се случува во општеството, за да не се достапни овие содржини за секого, особено не за децата“, нагласува Рајаковиќ.
Ваквите работи не се случуваат случајно.
„Тоа нема да се случи кога ќе пристапиме кон воспитувањето на децата како посветени и присутни, а тоа вклучува активно и ангажирано родителство. Ако не ни е проблем да се грижиме за нашите вработени, тим и колеги на работното место, ако имаме време, волја и мотивација за овие работи, тогаш тој модел треба да се пренесе и на семејството. Дека и ние треба да се занимаваме со нашите деца и партнерски односи, иако таму не земаме плата, но наградата е многу поголема, но може да изгубиме и многу повеќе ако не внимаваме“, нагласува Рајаковиќ.
Клучните зборови се глобализација и недостаток на време.
