Аргентинскиот кардинал Хорхе Марио Бергољо беше релативен аутсајдер кога беше избран за наследник на Бенедикт Шеснаесетти во 2013 година.
Неговиот избор за 266-ти папа ги изненади аналитичарите кои можеби очекуваа помлад човек од тогашниот 76-годишен надбискуп од Буенос Аирес. Папата Франциско беше и првиот Латиноамериканец и првиот Језуит на чело на Католичката црква. Тој доби широка поддршка од црковните конзервативци и реформатори бидејќи беше перципиран како православен за сексуални прашања, но либерален за социјални прашања.
На неговите поддржувачи им се допадна неговата способност за разбирање и неговата силна решеност да ја реформира Курија (бирократијата на Ватикан), да ја искорени корупцијата во ватиканската банка и да се справи со ужасното наследство на сексуалната злоупотреба на децата во Црквата.
Тој рече дека Црквата треба да им се извини на хомосексуалците.
Анкетите покажаа дека тој уживал голема популарност меѓу католиците и припадниците на другите вери. Десет милиони луѓе го следеа на X. Неговата подготвеност да пристапи директно на проблемите, сепак, му создаде голем број противници, и внатре и надвор од Ватикан.
Тој ја напушти пространата резиденција во Апостолската палата што ја користеа папите во минатиот век, се пресели во мал стан во гостински дом во Ватикан и сврте грб на раскошната папска летна резиденција во Кастел Гандолфо.
Папата Франциско брзо почна да ја доведува во прашање бруталната економија на слободен пазар, рече дека Црквата треба да им се извини на хомосексуалците наместо да ги осудува и, меѓу другото, ги спореди центрите за притвор на мигранти во Европа со концентрациони логори.
„Френсис не беше целосно либерален“
Но, набљудувачите велат дека би било погрешно да се сугерира дека Папата е целосно либерален. „Френсис очигледно е и конзервативец“, напиша Џон Ален, уредник на римокатоличката веб-страница за вести Crux. Ален додаде дека Френсис не сменил ниту една запирка во катехизмот, официјалната компилација на црковната доктрина.
Им рече не на свештеничките, им рече не на хомосексуалните бракови, абортусот го дефинираше како најстрашното злосторство, а за секое друго контроверзно прашање се декларира како верен син на Црквата.
Строгата контрола и подготвеноста на Курија да ја ублажи позицијата на Црквата за прашања како што е причестувањето по повторното венчавка го спречија секој активен отпор кон неговиот авторитет. Тој не се плашеше да ги замени кардиналите со кои не се согласуваше.
Забележан и како кардинал
Хорхе Марио Бергољо е роден на 17 декември 1936 година во Буенос Аирес, но има италијанско потекло. Според неговата официјална биографија на Ватикан, тој бил ракоположен за језуит во 1969 година и ги продолжил студиите во Аргентина и Германија. Во младоста, дел од едното белодробно крило му е отстрането поради инфекција.
Тој стана епископ во 1992 година и надбискуп на Буенос Аирес во 1998 година. На конклавата во 2005 година, тој се сметаше за кандидат за папа. Дури и додека беше кардинал Бергољо, неговите проповеди одекнуваа во Аргентина и тој често ја нагласуваше социјалната вклученост, индиректно критикувајќи ги владите кои не обрнуваа внимание на луѓето на маргините на општеството.
Франческа Амброгети, коавтор на неговата биографија, изјави за новинската агенција Ројтерс дека дел од неговиот јавен повик лежи во неговиот трезен и строг начин на живот. Новост за црковниот естаблишмент беше да има језуит на чело, имено, членовите требаше да ги избегнуваат црковните почести и да му служат на самиот папа.
Контроверзна улога во воената диктатура на Аргентина
Една од контроверзните теми беше неговата улога под воената диктатура во Аргентина од 1976 до 1983 година, кога тој беше шеф на језуитскиот ред во земјата. Тој е обвинет дека им предал двајца свештеници на воените власти во 1976 година, одбивајќи јавно да ја поддржи нивната социјална работа во сиромашните квартови на Буенос Аирес, што ја налути тогашната хунта, објави дописникот на Би-Би-Си, Владимир Хернандез.
Против него беше упатено уште едно обвинение од ерата на „Валканата војна“. Според неа, тој не одговорил на барањето за помош за пронаоѓање на детето на жената која била киднапирана и убиена во петтиот месец од бременоста во 1977 година. Се верува дека нејзиното бебе било незаконски посвоено. Ватикан остро го демантираше сето ова.
Нобеловецот излезе во негова одбрана
Се дозна дека во 2011 година тој ги презел првичните чекори за беатификација на аргентинските свештеници убиени под воена власт. Во посебен случај, тој ги предложи за светци петте католички црковни лица убиени во црквата Свети Патрик во Буенос Аирес во 1976 година. На негово барање, Ватикан ги отвори своите досиеја за аргентинската диктатура, жртвите и нивните роднини.
„Имаше некои епископи кои беа во коцка со хунтата“, изјави за Би-Би-Си Адолфо Перез Ескивел, добитник на Нобеловата награда за мир и активист за човекови права, затворен и измачуван од режимот. „Бергољо не беше еден од нив“, рече тој.
