Како што човештвото станува сè повешто во испраќањето роботски сонди низ Сончевиот систем, ние продолжуваме да се соочуваме со неочекувани предизвици. Првиот вонземски ровер беше лансиран во 1970 година, но дури сега, повеќе од половина век подоцна, научниците конечно открија зошто овие чуда на технологијата постојано се заглавуваат во почвата на вонземските светови, објавува Science Alert.
„Ретроспективно, идејата е едноставна: Треба да ја земеме предвид не само гравитационата сила на роверот, туку и ефектот на гравитацијата врз песокот за да добиеме подобра слика за тоа како роверот ќе се однесува на Месечината“, објаснува машинскиот инженер Ден Негрут од Универзитетот во Висконсин-Медисон. „Нашите наоди ја истакнуваат вредноста на користењето симулации базирани на физика за анализа на подвижноста на ровер на грануларна почва.“
Предизвици на вонземска средина
Дизајнирањето ровер за работа во вонземска средина е значително посложено од дизајнирањето на еден за Земјата. На пример, неколку мисии на Марс беа изгубени поради масивни песочни бури што ги покриле сончевите панели и ја прекинале струјата. Гравитацијата е исто така клучен фактор. Небесните тела до кои испраќаме ровери имаат послаба гравитација од онаа на Земјата, што влијае на движењето. Иако инженерите го земаа ова предвид при дизајнирањето, ровери сепак често се заглавуваа, барајќи сложени маневри за да се ослободат. Најпознатиот случај е роверот „Спирит“ на НАСА, кој во 2009 година се заглави во мека почва на Марс и остана таму засекогаш.
Клучна маана во тестирањето
Користејќи напредни компјутерски симулации на платформата „Проект Хроно“, Негрут и неговиот тим се обидоа да го решат овој проблем. Споредувајќи ги резултатите од симулациите со реални тестови, тие открија клучна маана: претходните тестови не зедоа предвид како самиот песок се однесува под различни услови на гравитација. Се покажа дека почвата на Месечината и Марс е полабава и помека отколку на Земјата. Намалената гравитација го олеснува движењето на честичките, намалувајќи го зафатот на тркалата и значително зголемувајќи го ризикот од заглавување. Ситуацијата е слична на возење по лизгава кал или многу лабав пустински песок на Земјата.
Овој „момент на еурека“ би можел да биде делот што недостасува од сложувалката што би можел да ги спаси идните ровери за истражување на вселената од прашливи проблеми. „Задоволство е што нашето истражување е толку релевантно за решавање на многу инженерски предизвици од реалниот свет“, вели Негрут. „Горд сум на она што го постигнавме. Многу е тешко како универзитетска лабораторија да се произведува софтвер со индустриска моќ што го користи НАСА.“
Истражувањето е објавено во Journal of Field Robotics.
