Сè почесто можеме да забележиме дека луѓето се крстат кога поминуваат покрај црквата, особено во јавниот превоз.
Некои сметаат дека оваа акција нема никаква врска со верата и поврзувањето со Бога, па дури и ја гледаат како примитивизам, додека други во овој чин препознаваат израз на почит кон светото и религијата.
Се поставува прашањето дали се работи за обична молитва или за вистински христијански чин.
– Мислам дека таквиот чин е апсолутно христијански. Кој чувствува потреба на овој начин да му се приближи на Бога, макар и само за момент, не прави ништо лошо. Крстот има две „линии“. Хоризонталните и вертикалните линии ја претставуваат љубовта и ја симболизираат љубовта кон Бога – објасни еднаш за Дневно свештеникот Саша Ѓурѓевиќ.
Социологот Ратко Божовиќ смета дека овој чин е еден вид невербална комуникација, навика и механичка реакција.
– Јас сум на мислење дека тоа е форма на навика или механичка реакција. Младите порано не го правеа тоа, а сега гледаме како масовно се крстат на јавно место. Тоа сигурно го виделе од нивните постари. Сепак, верувам дека кај поединци се почнува од внатрешните настани. Многумина на овој начин ја покажуваат својата љубов кон Бог. Тоа е еден вид емпатија, чувствителност, емоција… Значи, кај едни е манир, а кај други внатрешно чувство – објаснува социологот.
Иако мислењата на граѓаните за луѓето кои се крстат додека минуваат во близина на црквата се поделени, факт е дека тоа е индивидуален чин кој никого не загрозува, и не треба никому да пречи.
