Националниот парк Џукија во Литванија е мека за љубителите на природата, но и за љубителите на печурките.
Талкањето меѓу врвовите на дрвјата во потрага по печурки е толку вообичаено таму што постои посебен термин за тоа: нугрибаути. За народ кој е толку фасциниран од берењето печурки, шумите Џуки на југот на земјата се како забавен парк: овој заштитен пејзаж има неверојатно богатство и разновидност на јастиви печурки.
Водено берење
Покрај печурките, нуди и мочуришта и густо набиени борови кои го блокираат погледот на сонцето, создавајќи посебна атмосфера. Лесно е да се изгубите во шумата, а за да не се случи тоа, посетителите често одат на организирани тури со водич кој се грижи за ориентацијата – и дали печурките набрани по пат се јадливи.
Најголемиот во земјата, Националниот парк Џукија, е на само еден час возење од главниот град Вилнус.
„Собирањето печурки е клучен дел од животот овде со векови – практика која некогаш била потреба, а сега омилено хоби“. Низ историјата, таа го обликуваше начинот на живот, кујната и економијата во регионот. Околу 300 видови на јастиви печурки привлекуваат љубители на печурки од целиот свет во овој тивок агол на Балтикот. Посетителите се придружуваат на локалното население во потрага по некои од најголемите, најретките и најубавите печурки во Европа, меѓу бескрајните пространства на недопрени шуми“, пишува Би-Би-Си, додавајќи дека има голем број на различни видови поради уникатниот состав на почва, која е рај за печурките, но не и за земјоделството што таму пропадна.
Шумско богатство
Затоа, не е чудно што примарен извор на храна и приход во областа отсекогаш била шумата. Знаењето за лов, собирање бобинки, печурки и лековити билки се пренесувало од генерација на генерација. Остатоци од поранешната трговија со печурки во Џукија може да се видат во селата како што е Зервинос, каде што локалните жители сушеа и преработуваа печурки од регионот, кои потоа беа испратени до советската елита во Вилнус, Варшава и Санкт Петербург.
Собирањето печурки некогаш било неопходно за опстанок, но денес тоа е едноставно начин на живот. Локалните берачи на печурки се едни од најискусните во Европа, а ако ги прашате, ќе ви кажат дека исходот зависи од врнежите, влажноста, па дури и од месечината, кои наводно влијаат на растењето на печурката. Веројатно нема да ви кажат каде се нивните омилени места за берба затоа што ги чуваат во строга тајна, но ако ви кажат – не кажувајте никому, пренесува Punkufer.hr.
