Бакнувањето е толку вообичаено покажување на наклонетост што ретко кој размислува за тоа што се крие зад тоа и какви научни истражувања има на оваа тема. Денеска светот го слави Денот на бакнежот – 6 јули. Ова е совршено време да покажете блискост со вашата/вашиот сакан/а и да разменувате некои ситници.
Не е важно дали ќе ги допрете усните до образот на некој драг пријател, дали на овој начин ќе ја покажете вашата наклонетост кон член на семејството или само ќе уживате во страсниот бакнеж со саканата личност. Важно е луѓето да се бакнуваат што почесто, бидејќи излегува дека здравствените придобивки од тоа се многу.
Дали знаевте дека бакнувањето ќе ви помогне и подолго да живеете? Можете ли да верувате дека не спасува од секојдневниот стрес и не држи подалеку од депресија? Дали некогаш сте се запрашале колку од нашиот живот поминуваме на допирање на усните на најблиската личност?
Приближно две недели од животот на секој човек поминува во бакнување . Оваа интимност во просек трае околу една минута, за кое време телото согорува приближно 25 калории. Човекот обично го добива првиот страстен бакнеж на 14-годишна возраст.
За време на бакнувањето се разменуваат течности корисни за телото, преку кои се создаваат антитела кои се спротивставуваат на разни болести. Оваа интимност им помага на жените да се ослободат од секојдневниот стрес и ги спречува да паднат во депресија, тврди медицината.
Исто така, љубопитно е што усните се 200 пати почувствителни од прстите. Според најновите научни истражувања, мажите кои секое утро ги бакнуваат своите сакани имаат помалку несреќи, заработуваат повеќе пари и живеат пет години подолго. Лошата вест, сепак, е дека за време на таквата интимност крвта благо се крева. За среќа, ова е краткотрајно.
65% од луѓето ја навалуваат главата надесно за време на бакнежот . Лекарите откриле дека навиката да ја навалите главата во одредена насока веќе е формирана во текот на развојот на фетусот. Исто така, познато е дека 66% од мажите и жените ги затвораат очите кога се бакнуваат , а останатите сакаат да го гледаат својот партнер.
Според Scientific American, во 1960-тите британскиот зоолог и автор Дезмонд Морис шпекулираше дека бакнувањето е еволуирана навика наследена од однесувањето на мајмуните. Мајките примати џвакале храна за своите младенчиња, а потоа ги хранеле уста до уста. Морис верувал дека ова подоцна станало начин да се смират гладните деца, а потоа на крајот да се покаже љубов и наклонетост.
Студија од 2015 година покажа дека бакнувањето не е универзален начин за изразување на желбата и љубовта. Всушност, според истата студија, постојат голем број култури и племиња во субсахарска Африка, Нова Гвинеја и Амазон каде што луѓето не ги допираат усните. Како резултат на тоа, се заклучува дека се работи за научен процес, а не за спонтан човечки инстинкт.
Не е точно дека Ескимите не се бакнуваат, туку само тријат носови. Тие ги допираат усните, се мирисаат, дуваат воздух еден на друг и дури потоа го тријат носот како знак на блискост. Јапонците никогаш не си дозволуваат да се бакнуваат пред други луѓе. Дури и младите ги допираат усните на само секунда и брзо се повлекуваат. А Французите се на другата крајност – за нив бакнувањето со јазик е „склучување на заедница меѓу душите“.
Самиот Меѓународен ден на бакнувањето не е само да се посвети должно внимание на овој вид на интимност, туку да се зближат луѓето уште повеќе. Сепак, тоа е исто така дел од културата и уметноста – како познатата слика „Бакнежот“ на Густав Климт или сликата со графити на Берлинскиот ѕид „Братски бакнеж“ од Дмитриј Врубел.
Главната идеја зад неа е дека многу луѓе заборавиле на едноставните задоволства. На крајот на краиштата, бакнувањето е дел од нашата комуникација – многумина го сфаќаат како социјална формалност, но тоа не е баш така. Бакнежот сам по себе може да биде пријатно искуство и е израз на љубов, интимни копнежи и знак на наклонетост што се повеќе се занемарува во нашиот бурен секојдневен живот.
