Феноменот на стогодишници како најбрзо растечка демографска група во светската популација предизвика значителен интерес кај научниците. Потрагата да се откријат мистериите на стареењето и долгиот, здрав живот датира повеќе од 2.300 години, кога познати филозофи како Платон и Аристотел дебатираа на оваа тема. До денес, истражувачите сè уште ја истражуваат сложената интеракција на генетските предиспозиции и различните фактори на животниот стил кои влијаат на долговечноста на една личност.
Една неодамнешна студија објавена во GeroScience фрли светлина на вообичаените биомаркери присутни кај луѓето над 90 години, вклучувајќи го и нивото на холестерол и гликоза. Ова револуционерно истражување, засновано на здравствени проценки на 44.000 шведски поединци на возраст од 64 до 99 години, дава вредни сознанија за факторите поврзани со исклучителната долговечност. Забележано е дека 2,7% од учесниците достигнале значителна возраст од 100 години, а мнозинството се жени.
Истражувањето се фокусираше на 12 крвни биомаркери поврзани со воспаление, метаболизам, функција на црниот дроб и бубрезите, потенцијална неухранетост и анемија. Едно особено интригантно откритие беше поврзаноста на урична киселина, нуспроизвод од варењето на храната, со воспалението. Дополнително, беа следени маркери поврзани со метаболичкиот статус и функција (како холестерол и гликоза), како и оние поврзани со функцијата на црниот дроб, вклучувајќи аланин аминотрансфераза (ALT), аспартат аминотрансфераза (AST), албумин, гама-глутамилтрансфераза (GGT), алкална фосфатаза (ALP) и лактат дехидрогеназа (LD). Истражувачите, исто така, го разгледаа креатининот, кој е поврзан со функцијата на бубрезите, како и железото и вкупниот капацитет за врзување на железо (TIBC), што е поврзано со анемија. Истражувањето го разгледа и албуминот, биомаркер поврзан со исхраната.
Наодите покажаа дека луѓето кои наполниле 100 години имале пониски нивоа на гликоза, креатинин и урична киселина од нивните шеесетгодишни колеги. Иако просечните вредности на повеќето биомаркери не ги разликуваа значително стогодишниците од нивните помлади врсници, првите ретко покажуваа екстремно високи или ниски вредности. Забележително, сите освен два (ALT и албумин) од 12-те биомаркери покажаа поврзаност со веројатноста да се достигне 100 години, дури и по сметководството за возраста, полот и оптоварувањето со болеста. Пониските вредности на вкупниот холестерол и железо беа поврзани со намалени шанси да се достигне 100-годишна возраст, додека повисоките нивоа на гликоза, креатинин, урична киселина и маркери за функцијата на црниот дроб беа исто така поврзани со намалени шанси за достигнување стогодишници.
Истражувањето се воздржува од донесување дефинитивни заклучоци за факторите на животниот стил или гените одговорни за вредностите на биомаркерите. Сепак, разумно е да се претпостави дека факторите како исхраната и консумирањето алкохол играат значајна улога во долговечноста. Иако веројатноста игра улога во постигнувањето исклучителна долговечност, забележливите разлики во биомаркерите долго пред смртта сугерираат дека гените и начинот на живот исто така може да бидат влијателни.
