Во време на врева, страв и отуѓеност, се појавува молитва што не се чита само со очи, туку се чувствува со срцето. Наречена од некои „најсилната молитва за љубов“, оваа духовна порака станува утеха и надеж за оние што копнеат по длабока, вистинска и безусловна љубов.
„Господи, не ми давај љубов што трае додека е лесно – дај ми љубов што стои и кога боли. Не ми праќај совршен човек, туку човек што ќе сака да биде подобар со мене,“ стои во дел од оваа молитва што сè почесто се споделува како личен завет.
Ова не е молитва што бара – туку што дава. Таа бара срце што знае да сака дури и кога не е возвратено, и сила да се остане добар човек во свет каде љубовта честопати се користи како средство, наместо како цел.
„Научи ме да љубам тивко, со почит. Да се молам кога други бегаат. Да чекам кога други забораваат. И кога ќе дојде – да не ја плашам љубовта со своите стравови, туку да ја прифатам со вера.“
Молитвата не е само лична. Таа станува колективна жед за вистинска врска – духовна, емотивна и искрена. Меѓу редовите се крие суштината на она што луѓето најмногу го бараат, а најтешко го наоѓаат: љубов што не се крие, не се менува и не заминува со првиот проблем.
„Ако е таа – научи ме да ја чувам. Ако не е – научи ме да пуштам. Но никогаш, Господи, не дозволувај да се откажам од љубовта.“
Оваа молитва, иако со едноставни зборови, носи сила што не потекнува од човек, туку од верата дека љубовта е можно чудо – кога се моли со срце, а не со очекување.